M16 Multiple Gun Motor Carriage (w skrócie: MGMC) był amerykańskim samobieżnym działem przeciwlotniczym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1942 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1943-1944. W sumie na liniach produkcyjnych powstało ok. 2700-2800 egzemplarzy tego pojazdu, a kolejnych ok. 650 pojazdów powstało poprzez przebudowę innych wozów. M16 był napędzany pojedynczym silnikiem White 160AX o mocy 128 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiły cztery sprzężone karabiny maszynowe M2HB Browning kal.12,7 mm.
M16 Multiple Gun Motor Carriage został opracowany w firmie White Motor Company na bazie podwozia i kadłuba transportera półgąsienicowego M3. Pojazd M16 został opracowany w celu uzupełniania zastąpienia w linii pojazdu M13. W stosunku do swego poprzednika różnił się przede wszystkim dwukrotnie większą siłą ognia oraz nieznacznie lepszymi właściwościami terenowymi. Wykorzystywał też zmodernizowaną podstawę pod uzbrojenie główne o oznaczeniu M45. Oba jednak pojazdy – tj. M13 oraz M16 – wykorzystywały wiele tych samych podzespołów i często pozostające jeszcze w służbie wozy M13 przebudowywano do standardu M16. Pod oznaczeniem M17 wóz ten był też eksportowany w ramach programu Lend-and-Lease do Związku Radzieckiego. Pojazdy M16 wzięły udział w kilku kampaniach II wojny światowej m.in.: w walkach we Włoszech (1943-1945), w toku bojów w Normandii w 1944 r. oraz w toku późniejszych walk w północno-zachodniej Europie w latach 1944-1945. Były też używane przeciwko celom naziemnym w wojnie koreańskiej (1950-1953).
Zobacz większe
