M8 Scott był amerykańskim działem samobieżnym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały na początku 1942 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1942-1944. W sumie powstało ok. 1780 egzemplarzy tego pojazdu. M8 był napędzany zdwojonym silnikiem Cadillac Series 42 o łącznej mocy 220 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza haubica M2 lub M3 kal. 75 mm oraz pojedynczy karabin maszynowy Browning M2HB kal. 12,7 mm.
M8 powstał w wyniku dążenia amerykańskiego dowództwa armii lądowej do możliwie jak najszybszego wprowadzenia artylerii samobieżnej do jednostek liniowych, wraz z przystąpieniem USA do II wojny światowej w grudniu 1941 roku. Aby skrócić czas prób i analiz, postanowiono oprzeć się w pierwszych wersjach na podwoziu czołgu M5 Stuart oraz zaczerpnąć z niego wiele innych podzespołów. W efekcie powstało lekkie działo samobieżne o niezłej mobilności, ale posiadające stosunkowo słabe uzbrojenie główne. W toku produkcji seryjnej powstały tylko dwie wersje M8. Pierwsza – oznaczona właśnie jako M8 – bazowała na podwoziu czołgu M5, a druga – oznaczona jako M8A1 – opierała się o podwozie czołgu M5A1. Pojazdy M8 służyły w kampanii włoskiej (1943-1945), w toku walk w Normandii, we Francji i Niemczech Zachodnich (1944-1945), ale też na Pacyfiku. Po 1945 roku pojazdy tego typu trafiły na uzbrojenie kilku krajów, przede wszystkim Francji, która użyła ich w wojnie w Indochinach (1945-1954) oraz w Algierii (1954-1962).
Zobacz większe
